20161212

Χρυσόσκονη μην ξεχάσεις

Όταν η οικογένεια ήταν ακόμα ενωμένη και τα παιδιά μικρά, οι μέρες των Χριστουγέννων ήταν μεν κουραστικές αλλά ήταν απέραντα μαγικές. Τις φτιάχναμε έτσι για να ξεχωρίζουν, αλλάζαμε τις καθημερινές μας συνήθειες σα  για να ξορκίσουμε τη ρουτίνα. Αναμέναμε το καλύτερο και πιστεύαμε ότι θα ρθει.
Λίγο τα κουράγια που ήταν περισσότερα, το οικονομικό πιο ελεγχόμενο μα ειδικά τα παιδιά που χαίρονται με το ελάχιστο αρκεί να το δώσεις με αγάπη, έκαναν αυτές τις μέρες χαμογελαστές, τρυφερά φουριόζες.
Μικρές μαζώξεις με λίγους φίλους, βόλτες σε στολισμένους δρόμους και πάρκα και γινόμαστε παιδάκια μαζί με τα παιδάκια.
Δεν γίνεται να μη χαμογελώ όταν σκέφτομαι εκείνες τις εποχές. Πετούσα την χρυσόσκονη μου με κάθε ευκαιρία. Ακόμα και στην κέτσαπ που έβαζα στη μακαρονάδα. Την σχεδίαζα  καρδιά ή έλατο.
Μετά η οκογένεια μειώθηκε και έγιναν αμήχανες εκείνες οι μαζώξεις. Μισοί εδώ  άλλοι μισοί σε άλλο σπίτι αντάλασσαν χρόνια πολλά με το μυαλό στους άλλους μισούς που λείπουν μέχρι που αραίωσαν για να γλυτώσουμε τις άβολες στιγμές.
Κανένα πνεύμα καμιάς γιορτής πουθενά στον κόσμο δε θέλει περίπλοκες καταστάσεις. Θέλει χρυσόσκονες αλλιώς κρύβεται.
Τα παιδιά μεγάλωσαν και πήγαιναν βόλτες  με τις παρέες τους.
Την τελευταία φορά που στόλισαμε δέντρο σπίτι μας δεν ήταν κανείς εκεί τη μέρα των Χριστουγέννων ν ανάψει τα λαμπάκια κι έτσι την επόμενη χρονιά δεν το στολίσαμε καθόλου.
Αφαιρώντας την χρυσόσκονη που με επιμέλεια πετούσαμε πάνω απ τις γιορτινές μέρες έγιναν τα λαμπιόνια απλές λάμπες που μισοχαλασμένες αναβοσβήνουν. Οι αηβασίληδες στα μπαλκόνια έγιναν χοντρόκωλοι γέροι έτοιμοι να γκρεμοτσακιστούν απ τα κάγκελα και εκείνη η χαρά που πρέπει να νιώθουμε οπωσδήποτε ήρθε και έκατσε βάρος στο στήθος γιατί η χαρά των άλλων χρειάζεται τη δική μας για να ισορροπεί αλλιώς άμα γέρνει η ζυγαριά βυθίζεται αυτός που χάνει.
Ήμουν βέβαιη πως το χα χάσει το πνεύμα των Χριστουγέννων μέχρι προχτές που μπήκα στο σπίτι μου το βράδυ. Όλα ήταν σκοτεινά και ήσυχα. Προχώρησα απο συνήθεια προς το δωμάτιο του μικρού γιου και βλέπω χρυσόσκονη.. Δυο μικρά κεριά πάνω στο  τραπεζάκι έστελναν φως απαλό στο χώρο και έφεγγαν μαγικά μια γυάλινη σφαίρα που στεκόταν  μέσα της ένας άγγελος. Το χιόνι της σφαίρας τρελοπετούσε γύρω του και το φως των κεριών στο σκοτάδι το έκανε να λάμπει χρώματα.
Κι άλλη χρυσόσκονη..
Το κεφάλι του ακουμπούσε απαλά μ ένα άλλο με μακρυά ξανθά μαλλιά και το χέρι του έπαιζε με μια μπούκλα απ τα μαλλιά της. Άκουγα τις σκέψεις τους να πηγαινοέρχονται αργά σε χορό ερωτικό αγαπησιάρικο.
Τους άφησα ήσυχους και πήγα προς την κουζίνα. Έβαλα τη μακαρονάδα στο πιάτο και γέμισα  ένα ποτήρι κόκκινο κρασί.
Χρυσόσκονη πάλι στο σπίτι.
Πήρα την κέτσαπ και σχεδίασα μια καρδιά στη μακαρονάδα.
Ίσως να στολίσουμε πάλι το δεντράκι φέτος.
Για να ξορκίσουμε τη ρουτίνα.
Για τα καλύτερα που σίγουρα έρχονται.

20161126

σοκολατάκια μαργαρίτες

Το δωμάτιο ήταν ψηλοτάβανο και σκοτεινό κι ας είχε παράθυρα σε όλο τον τοίχο. Μύριζε κλεισούρα και ακινησία. Η πράσινη, χοντρή κουρτίνα είχε μαλώσει με τον ήλιο και τον κρατούσε έξω πεισματικά.
Απέναντι απ το παράθυρο υπήρχε ένα μαύρο σερβάν από κείνα τα παλιά, γυαλιστερά έπιπλα με περίτεχνα σκαλίσματα στις πόρτες κι ένας τεράστιος ξύλινος καθρέφτης κρεμασμένος πάνω του να το συμπληρώνει
Ένα μεγάλο τραπέζι με πόδια λιονταριού  έστεκε στη μέση του δωματίου.Το περιτριγύριζαν  τρεις καρέκλες μισογυρισμένες  προς τον ήλιο  που η φθορά στο βελούδινο κάθισμα μαρτυρούσε παλιά μεγαλεία. Ένα γυάλινο βάζο με πλαστικά, θαμπά, πολύχρωμα λουλούδια στόλιζε το τραπέζι και μια μεγάλη ασημένια κορνίζα το σερβάν.
-"Τα πλαστικά λουλούδια είναι κακοτυχία, βρε γιαγιά", είπε χαμογελαστά το μικροκαμωμένο κορίτσι περνώντας ανάμεσα στις καρέκλες με φούρια.
 "Να τα κρύψουμε? Να βάλουμε λίγες μαργαρίτες απ τον κήπο? Τόσα έχεις στην αυλή. Ε? Να βάλουμε?"
 "Ν' ανοίξω την κουρτίνα", συνέχισε το μονόλογο, "και τα παράθυρα"
Κινήθηκε προς την κουρτίνα, έπιασε με τα δυο της χέρια το βαρύ ύφασμα και το τράβηξε απαλά. Εκτυφλωτικό φώς άστραψε και άπειροι κόκκοι σκόνης χόρεψαν  τον τρελό χορό του.
-"θα καθαρίσουμε, θα στα κάνω εγώ όλα να λάμψουν. Μη σε νοιάζει τίποτε, γιαγιά. ξεκουράσου εσύ και θα στο κάνω παλατάκι", είπε και άνοιξε τα μεγάλα ξύλινα παράθυρα με φόρα. Εκείνα έτριξαν σα να υπέφεραν από πόνο βαρύ και επιτέλους αέρας καινούριος μπήκε στο κλειστό από καιρό δωμάτιο.
-"Τι όμορφη κορνίζα.." είπε το κορίτσι και πήρε στα χέρια της το μοναδικό στολίδι, το κράτησε απαλά παρατηρώντας τα πρόσωπα της παλιάς φωτογραφίας.
-"Εσύ είσαι εδώ"? ρώτησε σιγανά και έψαξε τη γιαγιά με το βλέμμα
-"Εγώ", είπε η μαύρη φιγούρα που όλη αυτή την ώρα δεν είχε κουνήσει απ την πόρτα.
-"Και ο παππούς?" συνέχισε η κοπέλα με τον αυθορμητισμό της νιότης και την σκληράδα αυτού που δεν έχασε ποτέ κανέναν
-"Ναι, αυτός", σιγομουρμούρισε η γιαγιά και σα να έκανε μισό βήμα μπροστά.
-"Μου αρέσουν οι παλιές φωτογραφίες", τιτίβισε το κορίτσι ξεσκονίζοντας την όμορφη κορνίζα με προσοχή.
-"Και κείνου του άρεσαν", είπε η γιαγιά. "Και αυτό το δωμάτιο του άρεσε πολύ", συνέχισε ξαφνιάζοντας την κοπέλα που είχε συνηθίσει το μονόλογο και κόντευε να πιστέψει πως η γιαγιά δεν έλεγε ποτέ  παραπάνω από δυο λέξεις μαζεμένες. Ήταν σίγουρη ότι στριμωχτά ανάμεσα από δόντια ξεγλυστρούσαν οι ήχοι  και ήταν τόσο κρίμα γιατί έχουν τόσα να πουν.
"Και τα σοκολατάκια μαργαρίτες του άρεσαν πάρα πολύ", συνέχισε η μαυροφορεμένη φιγούρα κάνοντας άλλο ένα μικρό βήμα  ..και μένα μου αρέσουν...έχω να πάρω κάτι που του αρέσει απ' όταν έφυγε.. πάνε τρία χρόνια.." συνέχισε σκεφτική
Το κορίτσι κινούταν ανάλαφρα πέρα δώθε, χόρευε με τους κόκκους της σκόνης κυνηγώντας τους.
-"Ασε τη χαρά να μπει, γιαγιά, πέρασε τόσος καιρός πια",  είπε χαϊδευτικά και χαμογέλασε τόσο γλυκά που τα σοκολατάκια μαργαρίτες θα ζήλευαν
-"Μισή χαρά θα πει πικρή χαρά", είπε η γιαγιά και γυρίζοντας την πλάτη απομακρύνθηκε συρτά
-"Γιαγιάαα, να βάλω φρέσκα λουλούδια όταν τελειώσω?" ρώτησε η κοπέλα δυνατά
Σιγή
-"Γιαγιάα? Να βάλω?"
-"Βάλε, πάρε και σοκολατάκια μαργαρίτες, με ζάλισες πια" ακούστηκε η φωνή απο μέσα και για πρώτη φορά σα να ελευθερώθηκαν οι ήχοι των λέξεων.
-"θα τα μοιραστούμε για να διπλασιάσουμε τη χαρά, γιαγιά!" φώναξε το κορίτσι και το γέλιο της ξόρκισε το τελευταίο ίχνος θλίψης που χάθηκε κυνηγώντας τον τελευταίο κόκκο σκόνης.

20161115

η κυρα Κική απέναντι

Απέναντι απ το σπίτι μας ζει από πάντα η κυρα Κική.
Κάθε πολύ πρωί ανοίγει τα παντζούρια και βγάζει έξω την κουβέρτα και το μαξιλάρι της να λιαστούν.
Μετά ρίχνει ψωμί που έχει μουλιάσει σε νερό σε μια άκρη του μπαλκονιού της και μόλις γυρίσει την πλάτη της να φύγει αρχίζουν να φτάνουν  ένα ένα τα πουλιά που την περιμένουν κάθε πρωί στο πεύκο απέναντι.
Αργότερα θα κατέβει για τον καφέ της μέρας.
Θ αφήσει στην εξώπορτα ένα πιάτο με ξηρά τροφή για τις γάτες και  θα περπατήσει αργά ως την αδερφή της που μένει δίπλα.
Ίδια κοψιά αλλά πιο δυναμική η αδερφή της. Είναι που έχει τον άντρα της, λεει η κυρα Κική, άμα ζούσε ο Τάκης μου θα πέταγα.
Νωρίς το μεσημέρι μαζεύεται πάντα μέσα. Πριν νυχτώσει έχει κλείσει τα παντζούρια.
Καμμιά εκλησία, κανένας θάνατος, με τα ίδια μαύρα ρούχα και όλα κυλούν ήρεμα.
     Προχτές ήρθαν από το δήμο να κόψουν το πεύκο της γειτονιάς γιατί θα κάνει ζημιά στα καλώδια είπαν
Ε ρε και ποιος είδε την κυρα Κική και δεν τη φοβήθηκε
Βγήκε στο μπαλκόνι κραδαίνοντας τη μαγκούρα της και φώναζε ντροπή, αφήστε βρε το δεντράκι κοτζαμ άντρες, κόψτε τα κλαδιά μόνο βρε που κακό χρόνο να μην έχετε και τέτοιες πολλές βρισιές.
Το πεύκο γλύτωσε με γερό κλάδεμα και μέχρι να φύγουν οι εργάτες η κυρα Κική δεν κούνησε απ το μπαλκόνι της. Καθόταν στην καρέκλα με όλα τα πουλιά τριγύρω της και τη μαγκούρα στο χέρι, σε περίπτωση που χρειαστεί ξανά.
    Την άλλη μέρα το πρωί που έβγαλε το μαξιλάρι της έξω, σήκωσε το χέρι αργά σα χαιρετισμό και τα πουλιά άρχισαν να πετάνε προς εκείνη πριν τους δώσει το φαί τους.
Παρακολουθούσα την στιγμή κι έτσι  σα να μου φάνηκε πως το πεύκο ήταν που  τα έσπρωξε προς εκείνη με κίνηση χαιδευτική, αέρινη.
Συμβαίνουν ακόμη θαυματάκια στις πόλεις.
Όσο υπάρχουν μάγισσες σα την κυρα Κική
Και πεύκα

20140929

το απόλυτο χάσιμο

 
 
 
 
'Eχεις δει ποτέ κάποιον να κρατά  όπλο γεμάτο να σε σημαδεύει και να σου λεει παραδίνομαι?
Κοίτα στον καθρέφτη
Και το θέμα είναι ότι το κάνεις με τέτοιο τρόπο που το λιγότερο που μπορώ να πω είναι σκότωσέ με τώρα..
Και είναι το απόλυτο χάσιμο για μένα  να παραδοθώ σε κάποιον που το μόνο που θέλει είναι να με καταστρέψει
Και να το ξερω
Και να συνεχίζω να το κάνω

20140312

ασυναίσθητα




"Δε θέλω να μιλήσουμε
Δε θέλω να μιλήσω καθόλου και για τίποτα, έχω πολύ μεγάλη κούραση, θέλω να ξαπλώσω, δεν μπορώ να παίξω το ευτυχισμένη οικογένεια αυτή την στιγμή"

20131208

απέραντα


Πολύ μεγάλη η αλλαγή
Πολλά να γίνουν αλλιώς και άλλα να μην γίνουν καθόλου και ποτέ
Είναι για καλό, όλα είναι τόσο βολικά που μοιάζουν σαν τοξάκια που αναβοσβήνουν δείχνοντας τον δρόμο μην και χαθείς
Όλα είναι βολικά, έτοιμα, δείχνουν νότο κι αυτό είναι το χειρότερο
Πού να βρω λόγο και αιτία να πω μην...

λείπεις απέραντα

20130905

5


Να περνάει η ζωή να κυλά να τελειώνει ανά 5
Κάθε πέντε λεπτά και μια ζωή