Β 18

Μετά απο απίστευτα πολύ περπάτημα φτάνω στο μετρό, κατεβαίνω τις σκάλες και βλέπω αίμα χυμένο στο έδαφος, κανείς δεν πρέπει να το είδε, διότι όλοι χρησιμοποιούν τις κυλιόμενες, αυτή η μέρα δεν λέει να τελειώσει


Τόσοι άνθρωποι αδημονούν χωρίς λόγο, ήθελα να ρωτήσω μια γυναίκα γιατί περιμένει αλλά θυμήθηκα πως μέσα απο το τείχος δεν περνάνε λέξεις, μόνο ήχοι.Ίσως να φταίει το γεγονός ότι φοβόμαστε να ανοιχτούμε πέρα απο το χώρο μας, φοβόμαστε το απροσδόκητο που μάλλον θα βρούμε στο νου του άλλου.



Τώρα συνειδητοποιώ πως έχω δύο επιλογές ή ακούω το βουητό ή σκέφτομαι τις μαλακίες που σκέφτομαι.Δεν κάνω τίποτα, βάζω ακουστικά και ακούω μουσική.Όλα ξαφνικά φαίνονται πιο εύκολα



παν